1 kwietnia - 80. rocznica otwarcia Biblioteki Narodowej po przerwie wojennej
Biblioteka Narodowa jest centralną biblioteką państwa i jedną z najważniejszych narodowych instytucji kultury. To główne archiwum piśmiennictwa oraz krajowy ośrodek informacji bibliograficznej o książce. Należy do znaczących placówek naukowych w Polsce. Pełni również funkcje doradcze dla bibliotek w kraju, a także prowadzi działalność wydawniczą. Biblioteka Narodowa została utworzona 24 lutego 1928 r. rozporządzeniem prezydenta Ignacego Mościckiego. Powstawała w zasadzie od podstaw, choć nie była pierwszą tego rodzaju instytucją na ziemiach polskich. W 1747 r. bibliotekę dla szerokiego grona odbiorców, ufundowali bracia Andrzej i Józef Załuskich. Mieściła się w warszawskim pałacu Daniłowiczowskim. Nad wejściem do gmachu fundatorzy umieścili łacińską inskrypcję: Zachęta dla młodzieży, podpora dla starców, zajęcie dla uczonych, rozrywka dla zajętych, widowisko dla wypoczywających, pełen chwały pomnik dla założyciela. Po śmierci fundatorów opiekę nad biblioteką przejęła Komisja Edukacji Narodowej, nadając jej nazwę - Biblioteka Rzeczypospolitej Załuskich Zwana. Po upadku powstania kościuszkowskiego w 1795 r. zbiory książnicy, liczące wówczas 400 tys. woluminów, zostały wywiezione jako łup wojenny do Petersburga, gdzie stały się podstawą tworzonej tam Biblioteki Carskiej. Inicjatorem wznowienia działalności Biblioteki Narodowej był Stefan Demby , on też został w 1934 r. jej pierwszym dyrektorem. Pierwszą siedzibą BN był wybudowany wówczas gmach warszawskiej Szkoły Głównej Handlowej. Pięć lat później zbiory specjalne przeniesiono do pałacu Potockich przy Krakowskim Przedmieściu. W chwili wybuchu II wojny światowej w bibliotece znajdowało się ok. 770 tys. obiektów (książek, rękopisów i jednostek graficznych). W 1945 r. Biblioteka Narodowa wznowiła działalność w swojej przedwojennej siedzibie, zajmując część budynku biblioteki uczelni ekonomicznej. Do Polski wróciły zbiory wywiezione do Niemiec i Austrii oraz m.in. ocalałe fragmenty zbiorów bibliotek Ordynacji Krasińskich i Przeździeckich. W 1954 r. nadano Bibliotece Narodowej statut. W 1959 r. z Kanady wróciły Kazania świętokrzyskie, Psałterz floriański oraz rękopisy Fryderyka Chopina. W 1961 r. Biblioteka Narodowa wyprowadziła się z budynku uczelni do nowej, tymczasowej siedziby w gmachu archiwów przy ul. Hankiewicza 1. W kolejnych dekadach zbiory Biblioteki Narodowej były rozproszone, przechowywano je w różnych miejscach na terenie Warszawy. W 1962 r. powstał projekt gmachu dla narodowej książnicy stworzony przez architekta Stanisława Fijałkowskiego. Realizację Biblioteki Narodowej przy Polu Mokotowskim rozpoczęto w 1977 r., by po 6 latach oddać do użytku pierwszy z trzech planowanych budynków. Drugą część ukończono w 1986 r., a w 1995 r. udostępniono Czytelnię Ogólną. W pierwszej dekadzie XXI wieku konieczna okazała się modernizacja pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania i udostępniania zbiorów, ale też warunków technicznych samego budynku. W 2015 r. rozpisano konkurs architektoniczny na projekt modernizacji czytelń i przestrzeni publicznych gmachu głównego Biblioteki Narodowej. Remont rozpoczął się w sierpniu 2018 r., a zakończył w roku 2022. Czytelnie Biblioteki Narodowej zyskały nowy wygląd, z tysiącami woluminów w wolnym dostępie, nowoczesnymi i dostosowanymi do potrzeb mniejszymi czytelniami specjalistycznymi czy pokojami dla zespołów badawczych. Architekci wiele uwagi przywiązali do rozwiązań technicznych i estetycznych.
Biblioteka Narodowa jest jednym z pięciu Centrów Kompetencji Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego odpowiedzialnych za proces digitalizacji dóbr kultury. W placówce trwa cyfrowa rewolucja i przenoszenie zbiorów do przestrzeni wirtualnej - Cyfrowej Biblioteki Narodowej Polona. Coraz większa liczba zbiorów dostępna jest także w wypożyczalni cyfrowej Academica.
Zbiory Biblioteki Narodowej należą do najliczniejszych w kraju. Składają się na nie: książki nowsze, zbiory bibliologiczne, czasopisma, dokumenty życia społecznego, publikacja elektroniczne, rękopisy, w tym autorskie, czołowych polskich twórców, starodruki, nuty, nagrania dźwiękowe i audiowizualne, dokumenty ikonograficzne, zbiory kartograficzne, mikrofilmy, polonika zagraniczne.